Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Oμοσπονδία εργαζομένων φαρμακευτικών και συναφών επαγγελμάτωων Ελλάδας (Ο.Ε.Φ.Σ.Ε.Ε.)- Ανακοίνωση για την συλλογική σύμβαση του κλάδου.

 

 Oμοσπονδία εργαζομένων φαρμακευτικών και συναφών επαγγελμάτωων Ελλάδας (Ο.Ε.Φ.Σ.Ε.Ε.)- Ανακοίνωση για την συλλογική σύμβαση του κλάδου.




ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (Ο.Ε.Φ.Σ.Ε.Ε.)


ΑΡΙΘΜΟΣ ΕΓΚΡΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ 3573/1982

ΑΡΙΘΜ.ΠΡΩΤ.:138 ΑΘΗΝΑ 20/11/2013




Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,
Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι στον κλάδο βρισκόμαστε για ακόμα μια φορά αντιμέτωποι με την άρνηση των εργοδοτών να υπογράψουν τη συλλογική μας σύμβαση! Οι φαρμακευτικές επιχειρήσεις, που οργανώνουν φιέστες και καμπάνιες, προκειμένου να μας πείσουν πόσο ενδιαφέρονται για το κοινωνικό σύνολο και για τους «ανθρώπους τους», ότι μας θεωρούν «οικογένειά τους», που προβάλουν υπερήφανα τη δυναμική ανάπτυξής τους και την προσφορά τους «στην οικονομία της χώρας», αρνούνται να κατοχυρώσουν τα ελάχιστα κατακτημένα μέχρι σήμερα δικαιώματά μας, στο επίπεδο του 2009. Έτσι απαντούν σε όλους εμάς, που με τη δική μας δουλειά έχουμε δημιουργήσει τα κέρδη, την άνοδο της παραγωγικής, εμπορικής και εξαγωγικής δραστηριότητας, τη δυναμική που έχει καταστήσει τον κλάδο ανάμεσα στους πιο ισχυρούς της ελληνικής οικονομίας. 

Από τις 17 του Ιούνη, όταν οι εκπρόσωποι του ΣΦΕΕ είχαν ζητήσει χρόνο, δήθεν για να «προετοιμαστούν» οι επιχειρήσεις – μέλη τους, φτάσαμε στις 14 του Νοέμβρη, για να μας πουν ξανά ότι δεν μπορούν να συζητήσουν καν για υπογραφή σύμβασης, γιατί τα μέλη τους δεν συμφωνούν και γιατί δεν θέλουν να είναι η φαρμακοβιομηχανία αυτή που θα «σπάσει» πρώτη τη γραμμή του ΣΕΒ! 

Με αυτή τη θέση ήρθε ο ΣΦΕΕ στην κοινή συνάντηση με την  ΟΕΦΣΕΕ, την ΠΟΙΕ και την ΠΕΦ, στις 14 Νοέμβρη. Μια συνάντηση που αποφασίστηκε να γίνει από κοινού και από τις τρεις συνδικαλιστικές οργανώσεις, εξαιτίας της κρισιμότητας του ζητήματος των συλλογικών συμβάσεων. «Προς το παρόν», συμπλήρωσαν στο τέλος οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας, για να μας πείσουν ότι προσπαθούν και για να μας καθησυχάσουν!

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,
Δεν μπορεί να υπάρχει πια η παραμικρή αυταπάτη κι ο παραμικρός εφησυχασμός σχετικά με τους σχεδιασμούς και τις προθέσεις των μεγαλοεργοδοτών του κλάδου. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων αποτελεί στρατηγική επιλογή δική τους και του ΣΕΒ, γι αυτό εναρμονίζονται πλήρως. Θέλουν τους εργαζόμενους χωρίς συλλογική προστασία, ανοργάνωτους, ασυνδικάλιστους, τον καθένα μόνο του να υπογράφει ατομική σύμβαση. Θέλουν να μας έχουν στο χέρι, φτηνούς κι ευέλικτους ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Γι αυτό αξιοποιούν όλους τους αντεργατικούς νόμους. Εξάλλου, οι νόμοι αυτοί ψηφίστηκαν, για να εξυπηρετήσουν τη μεγαλοεργοδοσία στο φάρμακο και σε όλους τους κλάδους, τις δικές της απαιτήσεις ικανοποιούν! 

Ας μην ξεγελιέται κανένας, λοιπόν, ούτε από την «κριτική» των φαρμακοβιομηχάνων στην κυβερνητική πολιτική – «κριτική» που έχει να κάνει αποκλειστικά με τις δικές τους επιδιώξεις και ανταγωνισμούς και δεν αφορά ούτε κατά διάνοια τα βάρη που φορτώνει αυτή η πολιτική στις πλάτες μας – ούτε από το γεγονός ότι ορισμένες επιχειρήσεις πληρώνουν ακόμα με τη σύμβαση. 

Γιατί, λοιπόν, δεν υπογράφουν σε σύμβαση αυτά που δίνουν; Είναι πασιφανές ότι θέλουν να έχουν τα χέρια τους λυμένα, αφού μια σειρά επιχειρήσεις παίρνουν μέτρα ανάλογα με τις απαιτήσεις τους: ατομικές συμβάσεις, νέες προσλήψεις με το βασικό, απολύσεις. Είναι η τακτική τους να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια, για να μας διασπάσουν και να μας τσακίσουν.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

Η ΟΕΦΣΕΕ έχει ανοίξει τη συζήτηση για τα παραπάνω ζητήματα από το 2010, σε μια προσπάθεια να βγάλουν οι εργαζόμενοι στον κλάδο τα σωστά συμπεράσματα, να συνειδητοποιηθεί ότι η υπογραφή σύμβασης, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, δεν είναι απλώς θέμα διαπραγμάτευσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά υπόθεση του κάθε εργαζόμενου και απαιτεί ταξική οργάνωση, πάλη, αντιπαράθεση και σύγκρουση με την εργοδοσία. Όλα αυτά τα χρόνια που η ΟΕΦΣΕΕ δίνει τη μάχη για να δημιουργήσει τέτοιους όρους διεκδίκησης για τη συλλογική σύμβαση του κλάδου, ορισμένες δυνάμεις προσπαθούσαν να της ρίξουν την ευθύνη για τη μη υπογραφή σύμβασης, αποπροσανατολίζοντας τους εργαζόμενους του κλάδου. Τώρα, όμως, έχουν λήξει και οι τριετείς συμβάσεις (2010-11-12) των ιατρικών επισκεπτών και των απασχολούμενων με εξαρτημένη σχέση εργασίας φαρμακοποιών, που υπογράφουν αντίστοιχα η ΠΟΙΕ και η ΠΕΦ, και οι φαρμακοβιομήχανοι ούτε γι αυτές τις ειδικότητες υπογράφουν. Για καμιά σύμβαση δε συζητάνε! Ας βγάλει, λοιπόν, ο καθένας τα συμπεράσματά του!

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

Η ΟΕΦΣΕΕ δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τη μάχη για την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας. Είναι κρίσιμο ζήτημα για όλους τους εργαζόμενους του κλάδου, εργάτες και υπάλληλους, ιατρικούς επισκέπτες, επιστήμονες, να κατοχυρωθούν οι ήδη κατακτημένοι από τις τελευταίες συμβάσεις όροι. Αυτό έχει πλέον συμφωνηθεί ως «κόκκινη γραμμή» και για την ΟΕΦΣΕΕ και για την ΠΟΙΕ και για την ΠΕΦ. Όχι γιατί μας ικανοποιεί, αλλά για να κρατήσουμε σήμερα τη βάση που θα στηρίξει παραπέρα διεκδικήσεις αύριο.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η δημιουργία ισχυρού κινήματος στον κλάδο με την οργάνωση των εργαζόμενων σε κάθε χώρο δουλειάς, τη μαζικοποίηση των σωματείων, την πάλη σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με την εργοδοσία, μακριά από διαχειριστικές αυταπάτες και όσους τις καλλιεργούν.

Σε αυτή την κατεύθυνση, θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις και θα στηρίξουμε κάθε πρωτοβουλία και δράση που βοηθά το κίνημα στον κλάδο να αποκτά τέτοια χαρακτηριστικά, τα οποία θα το κάνουν ικανό να διεκδικήσει την υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων. 

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Πηγή: ΟΕΦΣΕΕ

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Για ένα ταξικό µέτωπο στην υγεία







Για ένα ταξικό µέτωπο στην υγεία
 





Του Γρηγόρη Μαυρειδόπουλου

Οι καταιγιστικές εξελίξεις στο χώρο της Δηµόσιας Υγείας, σε συνδυασµό µε τις τελευταίες δηλώσεις του υπουργού για την πρωτοβάθµια περίθαλψη, αποσαφηνίζουν περαιτέρω την προσπάθεια της αντιδραστικής ανασυγκρότησης και στο σύστηµα υγείας. Ας αναφέρουµε το τι έχει γίνει και να συνδυάσουµε τα έως τώρα µέτρα. Στο Δηµόσιο έχουµε κλείσιµο νοσοκοµείων (ενώ επίκεινται κι άλλα), διαθεσιµότητες-απολύσεις, κατάργηση κλινών, κλείσιµο κλινικών και συγχωνεύσεις εργαστηρίων,περικοπές διαγνωστικών εξετάσεων στα δηµόσια νοσοκοµεία και απαξίωση των εργαστηρίων των ασφαλιστικών ταµείων (πολλά εκ των οποίων εντάχθηκαν στον ΕΟΠΥΥ), ενοποίηση οργανισµών, ελλείψεις υλικών, φαρµάκων, αναλώσιµων, συρρίκνωση των υπηρεσιών του ΕΟΠΥΥ µε συνέπεια να καταφεύγουν οι ασφαλισµένοι στα ιδιωτικά εργαστήρια, πλήρης αποσύνθεση των δοµών ψυχικής υγείας και των ψυχιατρικών νοσοκοµείων. Στον ιδιωτικό τοµέα απολύσεις εργαζοµένων στις εταιρείες προµηθευτών του Δηµοσίου, µειώσεις αµοιβών και εντατικοποίηση συνθηκών εργασίας στα µεγάλα ιδιωτικά νοσοκοµεία, ιδιωτικές κλινικές, διαγνωστικά εργαστήρια, µαρασµός των µικρών εργαστηρίων γειτονιάς.

Πρέπει ενδεικτικά να προσθέσουµε εδώ και µερικές «λεπτοµέρειες» όπως: Προκηρύξεις πρόσληψης προσωπικού στο Δηµόσιο σαν του Νοσοκοµείου Καβάλας (Διαύγεια ΑΔΑ ΒΕ2Π4690ΒΓ-Κ3Ο/21/03/2013) που ζητά νοσηλευτικό προσωπικό µε «το καθεστώς έκδοσης ΔΠΥ» και µάλιστα για οκτώ µήνες. Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ ότι οι Έλληνες έχουν τις ψηλότερες ιδιωτικές δαπάνες υγείας. Δαπανούν το 4,76% του εισοδήµατός τους για υπηρεσίες υγείας, χωρίς να περιλαµβάνονται οι ασφαλιστικές τους εισφορές. Μάλιστα αναφέρεται ότι η δηµόσια δαπάνη Υγείας δίνει έµφαση στη νοσοκοµειακή φροντίδα σε βάρος της πρωτογενούς πρόληψης. Την εκπληκτική διαφηµιστική εκστρατεία των Τραπεζών για παροχή «πακετών» υγείας στους πελάτες τους, αλλά και τη δυναµική εµφάνιση εταιρειών µε αποκλειστικό περιεχόµενο την παροχή τέτοιων υπηρεσιών.

Τι µπορούµε να διαπιστώσουµε λοιπόν; Πρώτο, απότοµη απαξίωση της δηµόσιας πρωτοβάθµιας και εξωνοσοκοµειακής περίθαλψης. Δεύτερο, σταδιακή απαξίωση της νοσοκοµειακής περίθαλψης. Τρίτο, ισχυροποίηση των µεγάλων ιδιωτικών κλινικών και εργαστηρίων και συρρίκνωση λόγω οικονοµικής ασφυξίας των µικρών.

Όλα λοιπόν οδηγούν στην ενίσχυση της ιδιωτικής υγείας και µάλιστα των πιο ισχυρών συµφερόντων. «Η κυρίαρχη πολιτική σήµερα εντάσσει, συµπλέκει το όποιο δηµόσιο υγειονοµικό και ασφαλιστικό σύστηµα, µε το ιδιωτικό και την αγορά, σε µια ενιαία επιχειρηµατική πολιτική µε κριτήριο την κερδοφορία, την αποδοτικότητα, τη µείωση των ελλειµµάτων, την ‘’αυτονοµία’’ (κλειστοί προϋπολογισµοί), την ελαστική εργασία, την αγοραία λογική στις προµήθειες και τη θεραπευτική αγωγή, την πολιτική εκχώρησης δραστηριοτήτων της δηµόσιας περίθαλψης σε διάφορους επιχειρηµατίες που ενθυλακώνουν χρήµατα των ασφαλιστικών Ταµείων» (ΝΑΡ Υγειονοµικών).

Οι απασχολούµενοι στην υγεία είναι και εργαζόµενοι στην υγεία, αλλά και χρήστες του συστήµατος υγείας. Είναι αναγκαίο να υπερασπιστούν ενιαία και συλλογικά τον δηµόσιο χαρακτήρα της και να θέσουν από κοινού το αίτηµα για δωρεάν υγεία για όλους. Αυτό αφορά το σύνολο των εργαζοµένων, ανεξάρτητα από την ειδικότητα ή τον κλάδο τους.Ασφαλώς και υπάρχουν διαφορετικά αιτήµατα από διαφορες κατηγορίες, αλλά το πιο πάνω αίτηµα αφορα όλους και είναι ο κοινός τόπος δράσης για ένα ενιαίο µέτωπο υγείας-εργασίας.

Συζητούµε και απαιτούµε ενα ενιαίο σύστηµα αποκλειστικά δηµόσιας πρωτοβάθµιας και εξωνοσοκοµειακής περίθαλψης για όλους ισότιµα, ανεξαρτήτως ασφάλισης, εισοδήµατος, κοινωνικής θέσης και εθνικότητας. Απαιτούµε ένα ενιαίο σύστηµα νοσοκοµειακής περίθαλψης µε τα πιο πάνω χαρακτηριστικά σαν συνέχεια ενός αξιόπιστου και αποτελεσµατικού πρωτοβάθµιου συστήµατος. Ζητήµατα που πρέπει να κατοχυρώνονται θα πρέπει να είναι η εργασιακή σχέση των εργαζοµένων και ο κοινωνικός έλεγχος, κυρίως στην ποιότητα των παρεχοµένων υπηρεσιών και στο σύστηµα προµηθειών. Η καθολική δηµόσια υγεία δεν ταυτίζεται µε το κράτος και την εξουσία. Αφορά κυρίως του αν είναι κοινωνική και όχι ιδιωτική. Αφορά όλους τους εργαζόµενους σήµερα είτε στον ιδιωτικό είτε στο δηµόσιο τοµέα. Και είναι προφανές ότι ένα τέτοιο σύστηµα δεν µπορεί να γίνει µε βελτιώσεις και «µεταρρυθµίσεις» του σηµερινού συστήµατος των εµπορευµατικών σχέσεων της µίζας, της εξαγοράς, της κυβερνητικής εξάρτησης και των εκβιασµών του κράτους και του διοικητικού µηχανισµού. Απαιτείται η ανατροπή των σχέσεων αυτών.

Έτσι, σήµερα οι εργαζόµενοι διεκδικουν το σταµάτηµα των απολύσεων, την ανατροπή της απαξίωσης του δηµόσιου συστήµατος, προσλήψεις και αυξήσεις στους µισθούς, αύξηση των κονδυλίων για την υγεία, επέκταση της δηµόσιας δωρεάν λειτουργίας των νοσοκοµείων και των ιατρείων της γειτονιάς για τους ανέργους, τους ανασφάλιστους, τους µετανάστες και τις αλλες ευπαθείς κοινωνικές οµάδες, κοινές δράσεις εργαζοµένων στον δηµόσιο και τον ιδιωτικο τοµέα για τα δικαιώµατα των εργαζοµένων, της προστασίας τους και τις συλλογικές συµβάσεις.

Να δράσουµε στα πλαίσια ενός «καθετοποιηµένου» ενιαίου µετώπου υγείας, όπου θα συγκλίνουν σωµατεία, φορείς και συλλογικότητες των εργαζοµένων στις εταιρείες προµηθευτών υγείας (φάρµακα, ιατροτεχνολογικά, µηχανήµατα, αναλώσιµα κα), στα δηµόσια νοσοκοµεία και ιατρεία, τα ασφαλιστικά ταµεία, τα ιδιωτικά νοσοκοµεία και κλινικές, τα ιδιωτικά διαγνωστικά εργαστήρια, τις δοµές ψυχικής υγείας, τα φαρµακεία, τις φαρµακαποθήκες και τέλος των ανθρώπων στις γειτονιές και την ύπαιθρο. Ταυτόχρονα το µέτωπο αυτό να πάρει θέση µαζί µε µέτωπα εργαζοµένων σε άλλους κλάδους για την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης, για ένα νέο εργατικό κίνηµα προοπτικής, για τη ρήξη και την ανατροπή.





 Ο Γρηγόρης Μαυροειδόπουλος είναι μέλος της  μέλος της Tαξικής Ενότητας εργαζομένων φαρμακευτικών, ιατροτεχνολογικών & συναφών επαγγελμάτων.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στην στήλη "Διάλογος" της εφημερίδας ΠΡΙΝ  στις 27/10/2013







Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

O 1264/82, οι συνδικαλιστικές άδειες και η απάντηση του εργατικού κινήματος







Μέσα στην επικαιρότητα της πρότασης μομφής, που εξασφάλισε και το αντίστοιχο τηλεοπτικό θέαμα για το σαββατοκύριακο, μια είδηση των προηγούμενων ημερών πέρασε-προς το παρόν- στα ψιλά: η κυβέρνηση άνοιξε το ζήτημα αλλαγής της νομοθεσίας για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, δηλαδή της κατάργησης του 1264/82. Παρά την προσπάθεια η πρόταση να καλυφθεί επικοινωνιακά από το επιχείρημα της κατάργησης των συνδικαλιστικών αδειών οι στόχοι και οι προθέσεις δεν μπορούν να κρυφτούν. Εξάλλου είχαν προηγηθεί, πριν από μερικούς μήνες αντίστοιχες προτάσεις για αλλαγή των διαδικασιών εκλογών στα συνδικαλιστικά σωματεία με την πρόταση για ενιαίο ψηφοδέλτιο, την κατάργηση δηλαδή της αυτοτελούς εκπροσώπησης των πολιτικών και ταξικών ρευμάτων στο εργατικό κίνημα, στο όνομα πάντα της κατάργησης του «κομματισμού» αλλά και εξαγγελίες για «αλλαγές στον υφιστάμενο τρόπο κήρυξης μιας απεργιακής κινητοποίησης, τη σύσταση / συγκρότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των δικαιωμάτων των συνδικαλιστών, όπως είναι οι συνδικαλιστικές άδειες και την επαναφορά της ανταπεργίας (κλείσιμο της επιχείρησης από τον εργοδότη σε περιπτώσεις απεργιών διαρκείας των εργαζομένων». (ΒΗΜΑ 10/2/13)

Με άλλα λόγια, προωθείται και η τυπική διάλυση των σωματείων και του συνδικαλιστικού κινήματος. Αφού καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις και ακόμα και η δυνατότητα διαπραγμάτευσης, τώρα προωθείται και η κατάργηση του δικαιώματος του σωματείου να προκηρύξει απεργία, κατάργηση που βέβαια δεν θα προταθεί σαν τέτοια, αλλά ενδεχομένως θα περιλαμβάνει τέτοιες προϋποθέσεις. Οι περιορισμοί στο δικαίωμα απεργίας, σε συνδυασμό με την επαναφορά του Lock-out της εργοδοσίας, θα κάνουν την δυνατότητα απεργιακού αγώνα-που ακόμα και όταν πραγματοποιηθεί και αντέξει μερικές μέρες συνήθως βγαίνει παράνομος και καταχρηστικός από τα δικαστήρια- ακόμα πιο δύσκολη από ότι είναι σήμερα. Ακόμα και τα ελάχιστα, τυπικά στην ουσία, εργατικά δικαιώματα που έχουν απομείνει μετά την επιδρομή των αντεργατικών πολιτικών μπαίνουν στο στόχαστρο..

Οι εξαγγελίες για τις αλλαγές στον 1264/1982 φέρνουν το εργατικό κίνημα, για μια ακόμα φορά, μπροστά στο μεγάλο ζήτημα που έχει τεθεί όχι μόνο μέσα στην κρίση αλλά κυρίως πριν από αυτήν: Ποια είναι η πραγματική πρόταση-θέση του εργατικού κινήματος, των σωματείων, των συνδικαλιστικών παρατάξεων για την αναγκαία ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος για τις μορφές, το περιεχόμενο, τις διαδικασίες, την σχέση του με το κράτος; Μέχρι τώρα όλοι αναγνωρίζουν-δεν γίνεται και αλλιώς- τις «παθογένειες», όπως τις αποκαλούν, του εργατικού συνδικαλισμού και την κρίση του. Όμως λιγότερα πράγματα προτείνονται και κυρίως γίνονται για το πώς θα μπορούσαν να λυθούν αυτά τα προβλήματα, πέρα από τις τιμητικές εξαιρέσεις ταξικών δυνάμεων που δίνουν μάχες κάτω από άνισες συνθήκες. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι άσχετο και με την γενικότερη κατάσταση και φυσιογνωμία μεγάλου μέρους των πολιτικών οργανώσεων που μιλάνε στο όνομα της εργατικής τάξης και την πραγματική σχέση τους -κοινωνική όσο και πολιτική- με αυτήν, παρά τις διακηρύξεις. Η συζήτηση σήμερα για το τι θα γίνει με τα σωματεία και τον συνδικαλισμό είναι περιθωριακή σε σχέση με τα διάφορα σχέδια σωτηρίας της οικονομίας και τις αντίστοιχες αντιπαραθέσεις που δημιουργούν. Όμως αυτά τα σχέδια χωρίς εργαζόμενους, χωρίς συνδικαλιστικό κίνημα, είναι-στην καλύτερη περίπτωση- χαρτιά χωρίς κανένα νόημα.

Ο 1264/82 περιλαμβάνει μια σειρά ρυθμίσεις για τις διαδικασίες των σωματείων που ήταν αιτήματα του εργατικού κινήματος για πολλά χρόνια και για τα οποία δόθηκαν σκληροί αγώνες. Ταυτόχρονα όμως ενσωμάτωνε όλες αυτές τις πλευρές των εργατικών διεκδικήσεων σε ένα γενικότερο πλαίσιο χειραγώγησης του εργατικού κινήματος, που περιόριζε η και ακύρωνε τις όποιες θετικές ρυθμίσεις. Το κράτος, η εργοδοσία και τα πολιτικά της κόμματα, αφού για δεκαετίες αξιοποιήσαν και εξέθρεψαν την απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος με την οικοδόμηση μιας εργατικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας-τρόφιμου των κρατικών επιχορηγήσεων, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των αποζημιώσεων για συμμετοχή στις διάφορες επιτροπές και τις διοικήσεις, τώρα χρησιμοποιούν αυτά τα φαινόμενα σαν δικαιολογία και αφορμή για το ξήλωμα της για να περάσουν συνολικά τα αντιδραστικά μέτρα και να τσακιστεί ο εργατικός συνδικαλισμός.

Ας δούμε εδώ μόνο ένα ζήτημα, αυτό του επικοινωνιακού δολώματος της κυβέρνησης, των συνδικαλιστικών αδειών, που αποτελούν όμως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όταν πρωτοεφαρμόστηκαν ντύθηκαν τον μανδύα της προστασίας των εκλεγμένων συνδικαλιστών, ζήτημα κορυφαίας σημασίας σε μια χώρα όπου το εργατικό κίνημα γνώρισε τον αυταρχισμό και την καταστολή. Τελικά τις περισσότερες φορές κατέληξαν στην απόσπαση ενός στρώματος συνδικαλιστών από την εργασία τους και στην μετατροπή τους σε επαγγελματίες του συνδικαλισμού. Ουσιαστικά με την εκλογή σε ένα τριτοβάθμιο όργανο παύει αυτόματα κάθε εργασιακή δραστηριότητα, ο συνδικαλιστής αδειοδοτείται και πληρώνεται από το κράτος. Στις Ομοσπονδίες αντίστοιχα οι πρόεδροι έχουν από 15 μέρες άδεια τον μήνα και πάνω (ανάλογα με τον αριθμό των εγγεγραμμένων μελών). Με αυτόν τον τρόπο, μέσα από τις εκλογές και επανεκλογές των συνδικαλιστικών παρατάξεων φτιάχτηκε ένα στρώμα συνδικαλιστών που έχει να δουλέψει χρόνια, ακόμα και δεκαετίες. Οι συνέπειες για το κύρος του εργατικού κινήματος και την πραγματική σύνδεση με την τάξη ήταν καταστροφικές. Σε όλα αυτά βέβαια πρωτοστάτησαν συνδικαλιστές των πάλαι ποτέ κομμάτων εξουσίας, των κομμάτων που σήμερα παριστάνουν τους φορείς της «εξυγίανσης». Όμως και άλλες δυνάμεις, αποδέχτηκαν ουσιαστικά αυτό το πλαίσιο και προσπάθησαν για την «αξιοποίηση» του προς άλλες κατευθύνσεις και εδώ βέβαια υπήρξαν εξαιρέσεις και προσπάθειες σε μια άλλη κατεύθυνση. Το ίδιο βέβαια έγινε και για μια σειρά άλλες ρυθμίσεις. Η σημερινή κατάσταση του εργατικού συνδικαλισμού δείχνει ότι αυτή η αντίληψη, παρά τις καλές προθέσεις και την τίμια αγωνιστική στάση, δεν κατάφερε να συμβάλει ουσιαστικά στην ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος.

Και είναι θλιβερό που τέτοια ζητήματα όπως το καθεστώς των συνδικαλιστικών αδειών μπαίνουν στο τραπέζι από την κυβέρνηση και χρησιμοποιούνται-άλλη μια φορά-για να συκοφαντηθούν οι εργαζόμενοι και να περάσει η διάλυση των σωματείων. Γιατί είναι ένα ζήτημα που θα έπρεπε να είχε τεθεί χρόνια τώρα από το ίδιο το εργατικό κίνημα. Όχι για να καταργηθούν οι συνδικαλιστικές άδειες-όπως θέλει να κάνει τώρα η κυβέρνηση- αλλά για να αλλάξουν εντελώς χαρακτήρα και να εκφράζουν πραγματικές ανάγκες του εργατικού κινήματος. Για να μην αποσπάνε τις διοικήσεις από την δουλειά (και άρα από την ζωή της τάξης). Για να προστατεύουν τους συνδικαλιστές στις κινητοποιήσεις και τις εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς και όχι για να κάνουν εκδρομές με προγράμματα τις Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να επεκταθούν-και αυτό είναι το πιο σημαντικό-σε όλα τα μέλη του σωματείου που θα συμμετέχουν σε κορυφαίες διαδικασίες του όπως οι γενικές συνελεύσεις και οι εκλογές. Και για να είναι η δυνατότητα αξιοποίησης τους θέμα του δημοκρατικού ελέγχου και συναπόφασης-και αν χρειαστεί και ανάκλησης- των ίδιων των εργαζομένων και των διαδικασιών του σωματείου.

Το εργατικό κίνημα , στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, εάν θα υπάρξει ως τέτοιο, είναι καταδικασμένο σε μια νέα αρχή. Και αυτό προϋποθέτει όχι την απατηλή υπεράσπιση της προηγούμενης κατάστασης-που εξάλλου μας έφερε ως εδώ-αλλά την προσπάθεια να υπάρξει ένα εργατικό κίνημα, ανεξάρτητο από όλους τους μηχανισμούς που το διέφθειραν, βασισμένο στους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, συγκροτημένο σε ταξική βάση, εργατικό κίνημα της αλληλεγγύης και του μαζικού αγώνα, της συλλογικότητας, των ανέργων συναδέλφων, των μεταναστών, που θα τοποθετείται, με αυτά τα κριτήρια, σε όλα τα ζητήματα και κυρίως θα αναμετρηθεί κριτικά και αυτοκριτικά και με τις δικές του αδυναμίες, που είναι αδυναμίες όλων μας. Για να μπορέσει να εμπνεύσει τους συναδέλφους να συμμετέχουν και να δραστηριοποιηθούν στα σωματεία και να ενισχύσουν την ταξική τους βάση και κατεύθυνση. Μόνο έτσι θα αποκτήσει πραγματικό νόημα η συζήτηση και δράση για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλισμού. 



Ο Β.Ζέρβας είναι φαρμακουπάλληλος, μέλος της Tαξικής Ενότητας εργαζομένων στο φάρμακο

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

'Ολοι στην απεργία της 6ης Νοέμβρη!


Η Ταξική Ενότητα καλεί όλους τους συναδέλφους να συμμετέχουν μαζικά και μαχητικά στην απεργία της 6ης Νοέμβρη, στην προσυγκέντρωση στα γραφεία της ομοσπονδίας και τις εργατικές διαδηλώσεις.

Ενάντια στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης να παλέψουμε για δημόσια κοινωνική ασφάλιση με ικανοποιητική σύνταξη και υγεία για όλους, για την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και αυξήσεις, για να μην περάσουν η απελευθέρωση των απολύσεων, οι ιδιωτικοποιήσεις, η απελευθέρωση του ωραρίου και η γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. 

Να κάνουμε την απεργία στις 6 Νοέμβρη βήμα για την οργάνωση και ανάπτυξη της συλλογικής πάλης και διεκδίκησης καί στον κλάδο μας, συμβολή στην γενικότερη ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Με αποφασιστικούς αγώνες, μαχητικότητα, ταξική αλληλεγγύη και συλλογικότητα μπορούμε να νικήσουμε!