Θέσεις της Ταξικής Ενότητας Φαρμάκου/Ιατροτεχνολογικών και Συναφών Κλάδων για το Εργατικό Κίνημα και την ανάγκη ανασυγκρότησης του

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΦΑΡΜΑΚΟΥ/ΙΑΤΡΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΚΛΑΔΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Τα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας των κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ απέδειξαν με τον πιο ωμό τρόπο ότι ο στόχος όλων των πολιτικών που διακήρυτταν την σωτηρία της χώρας δεν ήταν και δεν είναι άλλος από την αφαίμαξή μας, την υποτίμηση της εργατικής δύναμης, την απαξίωση της ίδιας της εργασίας και της ίδιας της ζωής μας. Η σημερινή δήθεν έξοδο από το μνημόνιο που ετοιμάζουν θα είναι η διαιώνιση αυτής της πολιτικής. Αναιρούνται κατακτήσεις δεκαετιών και επιβάλλουν ένα καθεστώς υπερεκμετάλλευσης, εργοδοτικής ασυδοσίας, ξεπουλήματος των κρατικών υπηρεσιών πρόνοιας, κατάργησης κάθε κοινωνικής παροχής, φτωχοποίησης της εργατικής τάξης. Εδώ και μήνες έχει βάλει στο στόχαστρο ακόμα και τα ελάχιστα, τυπικά στην ουσία, εργατικά δικαιώματα που έχουν απομείνει, με τις προωθούμενες αλλαγές για το τσάκισμα του εργατικού συνδικαλισμού (διαδικασία κήρυξης απεργίας, Lock-out κ.α). Από την άλλη πλευρά η  σοσιαλδημοκρατία που ετοιμάζεται να κυβερνήσει με αριστερή φρασεολογία υπόσχεται φιλοδωρήματα, «κοινωνικά ευαίσθητη» λιτότητα και διαχείριση του μνημονιακού αντεργατικού μεσαίωνα, χωρίς να θιγούν ούτε τα αίτια που μας έφεραν ως εδώ, δηλαδή η ΕΕ και συνολικά το καπιταλιστικό μοντέλο οργάνωσης της παραγωγής και της κοινωνίας. 

Μπροστά στην ολομέτωπη αντεργατική επίθεση που δεχόμαστε, δεν πρέπει να μείνουμε με τα χέρια κατεβασμένα. Μπορούμε να υψώσουμε το ανάστημά μας, να τους χαλάσουμε τα σχέδια, να οργανωθούμε, να πάρουμε τους αγώνες στα χέρια μας. Και εδώ η εμπειρία των εργατικών αγώνων και προσπαθειών σε πολλούς κλάδους είναι σημαντική παρακαταθήκη για αυτήν την προσπάθεια. Εμπειρία από την οποία θα πρέπει να βγούν συμπεράσματα για την πραγματική κατάσταση στο εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, που είναι βασικό πεδίο συγκρότησης και δράσης της εργατικής τάξης. Συμπεράσματα για τις δυσκολίες και τον αρνητικό συσχετισμό στους χώρους δουλειάς, για τον ρόλο του χρεοκοπημένου συνδικαλισμού του κοινωνικού εταιρισμού, της Ευρωανάπτυξης και της γραφειοκρατίας-και όχι μόνο των ηγεσιών του-, για τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην εσωτερική ζωή των σωματείων, το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο προσπαθούν να δράσουν. Αλλά κυρίως για τις δυνατότητες που ανοίγουν μέσα από τις καθημερινές μάχες στους κλάδους, τις εργατικές επιτροπές, την παρέμβαση στα σωματεία, την δημιουργία νέων σωματείων και εργατικών σχημάτων κ.α.

Το λέμε καθαρά: Χωρίς ένα ταξικό εργατικό κίνημα που θα παλεύει για τα δικαιώματά και τις ανάγκες του κόσμου της δουλειάς, δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστική πολιτική στροφή στην Ελλάδα. Και όχι μόνο. Χωρίς τη σαφή διατύπωση και προβολή μιας τέτοιας αντίληψης εκεί που αναπνέουν οι αγωνίες και οι ελπίδες των συναδέλφων, χωρίς δείγματα γραφής της είναι επίσης αδύνατη η ουσιαστική παρέμβαση ακόμα και μέσα στους θεσμούς και τις λειτουργίες του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος. Το εργατικό κίνημα, στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, εάν θα υπάρξει ως τέτοιο, είναι καταδικασμένο σε μια νέα αρχή. Και αυτό προϋποθέτει όχι την απατηλή υπεράσπιση της προηγούμενης κατάστασης-που εξάλλου μας έφερε ως εδώ-αλλά την προσπάθεια να υπάρξει ένα εργατικό κίνημα, ανεξάρτητο, σε περιεχόμενο και μορφή, από όλους τους μηχανισμούς που το διέφθειραν, βασισμένο στους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, συγκροτημένο σε ταξική βάση, εργατικό κίνημα της αλληλεγγύης και του μαζικού αγώνα, της συλλογικότητας, που θα αναμετρηθεί κριτικά και αυτοκριτικά και με τις δικές του αδυναμίες, που είναι αδυναμίες όλων μας. Για να μπορέσει να εμπνεύσει τους συναδέλφους να συμμετέχουν και να δραστηριοποιηθούν στα σωματεία και να ενισχύσουν την ταξική τους βάση και κατεύθυνση.

 

Το ταξικό εργατικό κίνημα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για να ανατραπούν όλες οι αντεργατικές πολιτικές κυβέρνησης-Ε.Ε-ΔΝΤ και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, είτε λέγονται μνημόνια και δανειακές συμβάσεις είτε πάρουν οποιοδήποτε άλλο όνομα. Για να φύγει η σημερινή κυβέρνηση της φτώχειας, της ανεργίας και της καταστολής και κάθε κυβέρνηση που εφαρμόζει την ίδια πολιτική. Για να μην περάσουν οι περικοπές, η φοροληστεία, τα χαράτσια, οι πλειστηριασμοί, η καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος, οι κατασχέσεις, ο ΕΝΦΙΑ. Για να σταματήσει η βία και αυταρχισμός των κρατικών μηχανισμών ενάντια στο εργατικό κίνημα. 

Ταυτόχρονα όμως μια τέτοια προσπάθεια, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την σημερινή αντεργατική επίθεση,  δεν μπορεί να ξαναβάζει το εργατικό κίνημα κάτω από τις αυταπάτες και τις ξένες σημαίες της ανάπτυξης, της υγιούς επιχειρηματικότητας, των ευρωπαϊκών κονδυλίων η της αριστερής διακυβέρνησης. Γνωρίζουμε ότι για να τελειώνουμε οριστικά με την ταξική εκμετάλλευση, τις κρίσεις και την καταστροφή που αυτές δημιουργούν, χρειάζεται το πέρασμα σε μιά άλλη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, με τους εργαζόμενους στην εξουσία. Αυτή η προσπάθεια όμως δεν κρίνεται στο μέλλον αλλά σήμερα - που η μνημονιακή έρημος της φτώχειας, της πείνας, της ανεργίας και της καταστολής παρουσιάζεται ως μονόδρομος σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση-, στην δυνατότητα της εργατικής τάξης να παλέψει και να κερδίσει τα δικαιώματα της και έτσι να ανοίξει τον δρόμο για συνολικές αλλαγές, να συνδέσει την ανάγκη για επιβίωση με την δίψα για ζωή.

-  Αγωνιζόμαστε για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις και άρση όλων των περικοπών που επιβλήθηκαν από τον Γενάρη του 2010. Με κεντρική αιχμή την διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, παλεύουμε για βασικό μισθό αναγκών που θα καλύπτει τις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής και όχι τα προεκλογικά ξεροκόμματα που μας πετάνε προεκλογικά. Οι αυξήσεις τιμών στα βασικά αγαθά, η υπερφορολόγηση των μισθωτών, η τεράστια ανεργία όχι μόνο δεν επιτρέπουν καμία χειροτέρευση στο θέμα του μισθού αλλά επιβάλλουν αυξήσεις και την αναγνώριση επιδομάτων και ωριμάνσεων. Αγωνιζόμαστε για την κατάργηση κάθε φόρου (έμμεσου ή άμεσου) στα εισοδήματα των μισθωτών εργαζομένων και ριζική αύξηση στη φορολόγηση του κεφαλαίου, την ανάγκη για μειώσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και των ειδών πρώτης ανάγκης, την ανάγκη διπλασιασμού των κοινωνικών δαπανών του προϋπολογισμού.  Για την άμεση κατάργηση του μισθού γαλέρας για τους νέους κάτω των 25 ετών και των ατομικών συμβάσεων εργασίας, της ελαστικής εργασίας, του θεσμού της ενοικίασης εργαζομένων, της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας. Δουλειά για όλους με πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα. Σ' ό,τι αφορά τους ξένους εργάτες, προβάλλουμε την ανάγκη για ισότιμα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά δικαιώματα, ενάντια στη διπλή και τριπλή καταπίεση και εκμετάλλευσή τους, τις διακρίσεις, τους φραγμούς, το ρατσισμό, την ξενοφοβία.

- Όποιος ισχυρίζεται ότι η ανεργία θα μειωθεί με την προσέλκυση επενδύσεων, με την υγιή επιχειρηματικότητα, με τα πακέτα του ΕΣΠΑ, τις επιδοτήσεις στους εργοδότες κ.α. κοροϊδεύει τους εργάτες. Εξάλλου αυτήν την «πολιτική απασχόλησης» την έχουν ζήσει οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια για τα καλά στο πετσί τους. Δεν πρόκειται να υπάρξει δραστική λύση στο πρόβλημα της ανεργίας αν δεν μειωθούν οι ώρες εργασίας. Άμεσα παλεύουμε για 35ωρο- 7ωρο πενθήμερο- για όλους τους εργαζόμενους, χωρίς καμία αλλαγή στους μισθούς, σαν ένα πρώτο βήμα για την αύξηση των θέσεων εργασίας ταυτόχρονα με την κατάργηση των μορφών ελαστικής απασχόλησης, την αύξηση του χρόνου διακοπών και την μείωση των ορίων συνταξιοδότησης. Επιπλέον διεκδικούμε την δημιουργία ταμείου ή λογαριασμού ανεργίας με εργοδοτικές αποκλειστικά εισφορές και φορολόγηση των κερδών (χωρίς, δηλαδή, κανενός είδους επιβάρυνση των εργαζομένων), την πλήρη ιατροφαρμακευτική ασφαλιστική κάλυψη των ανέργων και την πρόσβαση τους σε όλες τις κοινωφελείς υπηρεσίες, τη χορήγηση σ' όλους τους ανέργους επιδόματος ανεργίας ίσου με το βασικό μισθό και σ' όλους τους εργαζόμενους επιχειρήσεων που κλείνουν επιδόματος ίσου με τον προηγούμενο μισθό τους. 

- Κατάργηση της εργατικής εισφοράς στα ασφαλιστικά ταμεία. Όλο το κόστος σε εργοδοσία και κράτος. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων που αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης και μετακυλύουν το κούρεμα των αποθεματικών στους ασφαλισμένους. Να επιστραφούν άμεσα όλα τα ευρώ που κλάπηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία και οι κλέφτες να λογοδοτήσουν. Σύνταξη στα 60 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες. Άμεση κάλυψη όλων των απωλειών των Ασφαλιστικών Ταμείων από το κράτος και καταβολή των οφειλών του κράτους και της εργοδοσίας

.- Αγωνιζόμαστε για την κατοχύρωση του εργατικό βέτο των σωματείων για κρίσιμα θέματα της παραγωγικής διαδικασίας  (τo περιεχόμενο της εργασίας, τις συνθήκες δουλειάς υπάρχουν από άποψη υγιεινής, ιεραρχία της επιχείρησης κ.λπ., ζητήματα που διαμορφώνουν αντίληψη για σοβαρά κοινωνικά ζητήματα όπως π.χ ο κώδικας δεοντολογίας των εταιριών στην υγεία κλπ ). Ένα βέτο που θα στηρίζεται σε συλλογικές και αγωνιστικές μορφές δράσης και στην αντίσταση στις ατομικές μορφές διαπραγμάτευσης. Προβάλλουμε επίσης την ανάγκη κατάργησης κάθε μέτρου που κατακερματίζει τη μισθωτή εργασία, ελαστικοποιεί τις εργασιακές σχέσεις, διευκολύνει την εντατικοποίηση και την εργατική υποταγή (π.χ. ατομική κάρτα).

-Αγωνιζόμαστε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις γιατί μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο τις ταξικές διαφορές, μετακυλύουν ακόμα μεγαλύτερα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων και στερούν την εργατική τάξη και τις οικογένειες της από υπηρεσίες που είναι όρος για την επιβίωση (υγεία, ασφάλιση, μεταφορές, εκπαίδευση, περιβάλλον, πολιτισμός κ.λπ.), η τις υποβαθμίζουν δραματικά. Για τους ίδιους λόγους αγωνιζόμαστε ενάντια και στην λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών- όπως η παιδεία -με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Παλεύουμε για την ανάκληση όλων των ιδιωτικοποιήσεων στους παραπάνω τομείς αλλά και για να μην προχωρήσουν τα αντίστοιχα σχέδια για επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ.  Δεν υπερασπιζόμαστε το προηγούμενο καθεστώς των κρατικών υπηρεσιών  αλλά αντίθετα την ανάγκη ριζικών τομών σε αυτό με βάση τα σύγχρονα εργατικά δικαιώματα (κατάργηση εργατικών εισφορών, περιεχόμενο και κατεύθυνση των υπηρεσιών-π.χ. παιδεία—συμμετοχή εργαζομένων κ.α.)

Η προσπάθεια όμως για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν είναι μόνο ζήτημα περιεχομένου. Καθοριστική σημασία έχουν και οι μορφές συνδικαλισμού των εργαζομένων, πολύ περισσότερο σήμερα που η ανυποληψία και η χρεοκοπία του εργοδοτικού συνδικαλισμού-σε όλες του τις εκδοχές- είναι παραπάνω από φανερή. Το κράτος, η εργοδοσία και τα πολιτικά της κόμματα, αφού για δεκαετίες αξιοποιήσαν και εξέθρεψαν την απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος με την οικοδόμηση μιας εργατικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας-τρόφιμου των κρατικών επιχορηγήσεων, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των αποζημιώσεων για συμμετοχή στις διάφορες επιτροπές και τις διοικήσεις, τώρα χρησιμοποιούν αυτά τα φαινόμενα σαν δικαιολογία για να περάσουν συνολικά τα αντιδραστικά μέτρα και να τσακιστεί ο εργατικός συνδικαλισμός. Αυτή είναι η συζήτηση που ανοίγει σήμερα για τις αλλαγές στον εργατικό νόμο, τον 1264/82. Χωρίς ξεκάθαρη τοποθέτηση απέναντι σε αυτά τα ζητήματα είτε πρόκειται για την παρέμβαση στα υπάρχοντα σωματεία είτε για την δημιουργία νέων, οι όποιες διακηρύξεις για το εργατικό κίνημα δεν μπορούν να αποκτήσουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. 

-Αγωνιζόμαστε για τον ταξικό και κλαδικό χαρακτήρα των σωματείων, με κέντρο τους χώρους δουλειάς. Ταξικό με την έννοια της πραγματικής οργάνωσης της εργατικής τάξης και όχι της διαταξικής δομής που βάζει μέσα στα σωματεία διευθυντές, εργολάβους, προϊστάμενους κλπ. που αντικειμενικά έχουν άλλο ρόλο στην παραγωγή και άλλα συμφέροντα. Διεκδικούμε την αυτοτελή οργάνωση της τάξης μας και σε αυτήν την βάση καλούμε όλους σε συμπόρευση και αλληλεγγύη. Κλαδικό με την έννοια της υπέρβασης του κατακερματισμού, της συντεχνιακής λογικής, του ομοιοεπαγγελματικού χαρακτήρα, που ιδιαίτερη στην σημερινή εποχή της σύνδεσης πολλών ειδικοτήτων στους κλάδους λειτουργούν αποτρεπτικά για την ταξική ενότητα και αναπαράγουν και ενισχύουν τις αντιθέσεις μέσα στο σώμα της εργατικής τάξης. Πάνω από όλα αγωνιζόμαστε για την σύνδεση των σωματείων με τους χώρους εργασίας, για την δημιουργία σωματειακών και εργοστασιακών επιτροπών, συνελεύσεων στους χώρους δουλειάς για την ελεύθερη ενημέρωση και συνδικαλιστική δράση εκεί που δουλεύουν οι εργαζόμενοι και όχι αλλού σαν ξεχωριστή δραστηριότητα. Προβάλλουμε την ανάγκη ενότητας των κλάδων σε όλα τα επίπεδα και σε πανελλαδικό. Ανοίγουμε την συζήτηση για τις μορφές και τις διαδικασίες συντονισμού των σωματείων αξιοποιώντας και τις μέχρι τώρα εμπειρίες.

-Παλεύουμε για σωματεία που βρίσκονται στα χέρια των εργαζομένων. Δίνουμε ιδιαίτερο βάρος στην αναβάθμιση του ρόλου των γενικών συνελεύσεων σαν διαδικασία συμμετοχής και συναπόφασης όλων των μελών του σωματείου και βασικό μέσο ελέγχου, απολογισμού ενημέρωσης και σχεδιασμού, είτε βρισκόμαστε στην διοίκηση του σωματείου είτε όχι. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην κατάργηση του θεσμού των συνδικαλιστικών αδειών και διεκδικούμε να περάσει από τα χέρια του κράτους στα χέρια των μελών των σωματείων που να αποφασίζουν αυτά κάθε φορά σε ποιους θα δοθεί έτσι ώστε να διευρυνθεί η συνδικαλιστική προστασία σε αυτούς που πραγματικά την έχουν ανάγκη και να μην αποσπώνται συνδικαλιστικές ηγεσίες από την παραγωγή για ιδιοτελείς σκοπούς.

- Οι άνεργοι συνάδελφοι είναι τμήμα του εργατικού κινήματος, της εργατικής τάξης. Τα εργατικά σωματεία μπορούν και πρέπει να γίνουν ο κρίκος που θα ενώσει τους άνεργους με τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο με βάση αιτήματα όπως αυτά που περιγράψαμε ενδεικτικά παραπάνω-εξειδικευμένα προφανώς σε κάθε χώρο- αλλά και αντίστοιχες μορφές: ταμεία αλληλεγγύης, επιτροπές ανέργων στα σωματεία κ.α. Τα ίδια ισχύουν και για τους μετανάστες.

-Ο ταξικός χαρακτήρας του εργατικού κινήματος προϋποθέτει την ανεξαρτησία του από το κράτος και τους εργοδότες. Παλεύουμε για την άμεση κατάργηση όλων των οικονομικών και νομικών εξαρτήσεων που μετέτρεψαν τον εργατικό κίνημα και τις εκάστοτε ηγεσίες του σε εξάρτημα του κράτους και των κομμάτων που εφάρμοσαν όλες τις αντεργατικές πολιτικές. Δεν υπάρχει ταξικό εργατικό κίνημα που να το ταΐζει το κράτος, με οποιοδήποτε τρόπο. Να καταργηθούν τώρα όλες οι υποχρεωτικές εισφορές, προϊόν αντιδραστικών καθεστώτων που έστηναν μηχανισμούς εξαγοράς και δημιουργίας εργατοπατέρων και να  επιστραφούν στους ανέργους, έτσι ώστε να σταλεί και ένα ισχυρό μήνυμα στην κοινωνία. Το ίδιο ισχύει για όλες τις απολαβές των συνδικαλιστών (συμμετοχές σε επιτροπές κ.α.). Τα συνδικάτα, αν έχουν λόγο ύπαρξης, θα πρέπει να στηρίζονται αποκλειστικά στις συνδρομές των μελών τους. Διεκδικούμε την κατάργηση όλου του πλέγματος νόμων και ελέγχων που καθορίζουν την δομή των συνδικάτων με πρωτοφανή τρόπο, ακόμα και για τα δεδομένα των άλλων καπιταλιστικών χωρών. Η έγκριση του σωματείου να γίνεται μόνο με μια απλή δήλωση και το καταστατικό του-χωρίς τα παράβολα των εκατοντάδων ευρώ που χρειάζονται σήμερα-, το εκλογικό σύστημα, η εσωτερική λειτουργία του, οι αρχαιρεσίες του κ.α. να καθορίζονται αποκλειστικά από τα μέλη του και τις γενικές τους συνελεύσεις και όχι από τους κρατικούς νόμους και τους δικαστικούς αντιπροσώπους. 

Εκείνο, λοιπόν, που απαιτούν οι καιροί δεν είναι απλά μια πρόταση βελτιώσεων του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος, ούτε μόνο μια πρόταση καλύτερης παρέμβασης και αλλαγής των συσχετισμών στο εσωτερικό του. Απαιτούν μια πρόταση ανασύστασης-επανεξόρμησης της εργατικής ταξικής αντίληψης και δράσης από το κεφάλαιο στο πεδίο της διεκδικητικής πάλης (και όχι μόνο) ανακάλυψης εκ νέου εννοιών όπως εργατικές ανάγκες και δικαιώματα, ταξική αντιπαλότητα, συλλογική αγωνιστική δράση, εργατική πολιτική - επιστροφής στη βάση. Απαιτούν, δηλαδή, μια πρόταση συνολική, για όλα τα δεδομένα που συνθέτουν την έννοια και την πρακτική του εργατικού συνδικαλισμού. Αυτή η μάχη κρίνεται πάνω απ' όλα στις εργατικές συνειδήσεις, στην αγωνιστική συμπεριφορά και πρακτική των εργαζομένων, στη στάση τους τις στιγμές της πάλης αλλά και της αγωνιστικής «νηνεμίας», πρώτα από όλα μέσα στους χώρους δουλειάς και όχι έξω από αυτούς. Όσοι αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα για ένα άλλο, ταξικό εργατικό κίνημα, είναι ώρα να συσπειρωθούν και να συμβάλλουν συνειδητά για να ανοίξει ο δρόμος, να γίνουν τα πρώτα αναγκαία βήματα.

ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΦΑΡΜΑΚΟΥ –ΙΑΤΡΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΚΛΑΔΩΝ .